เรื่องที่ฉันจะเล่าให้ฟัง มันผ่านมาหลายปีแล้ว แต่มันเป็นภาพที่หลอกหลอนฉันอยู่ตลอดเวลา ฉันปล่อยให้ความคาดหวังส่วนตัวของฉัน ทำร้ายบุคคลที่ฉันรักที่สุดในชีวิต ฉันไม่รู้ว่าผีร้ายตนใดมันสิงสู่จิตใจของฉัน ฉันจึงต้องการถ่ายทอดความผิดพลาดของฉันเพื่อเป็นบทเรียนให้กับพ่อแม่ทุกคน...
ตอนนั้นลูกของฉันอยู่ชั้นประถม 6 เท่านั้น เขาเป็นเด็กที่เรียนไม่เก่งเอาเสียเลย ผลการเรียนของเขาทำให้ฉันรู้สึกอายเพื่อนร่วมงานเสมอ เพราะฉันเองประสบความสำเร็จมากในด้านการเรียน มีหน้าที่การงานดี ไม่เคยทำอะไรไม่สำเร็จ แต่ลูกไม้ของฉันช่างหล่นไกลต้นเหลือเกิน...ฉันคิดแต่ว่าถ้าเขาเรียนไม่ดี เขาจะเอาตัวรอดได้อย่างไรในอนาคต ฉันจึงตั้งหน้าตั้งตาสอนเขาทุกอย่าง มีกลเม็ดอะไรในการสอนฉันสอนให้ลูกหมอ(ก็ฉันเป็นครู..นี่น่า...ฉันสอนเด็กคนอื่นให้เรียนดี ทำไมฉันจะสอนลูกให้เรียนดีไม่ได้)...แต่คุณรู้ไหมว่าฉันสอนเท่าไหร่ ลูกของฉันก็ไม่พัฒนาขึ้นสักเท่าไหร่ และแล้วความอดทนของฉันก็มาถึงขีดสุด เมื่อ...เย็นวันหนึ่งลูกสาวเข้ามากอดฉัน แล้วบอกด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยว่า " แม่ขา...หนูสอบตก 3 " วิชา...ทันทีนั้น ฉันรู้สึกโกรธมาก...ต่อว่าลูกด้วยคำพูดแรงๆ ที่ฉันไม่เคยว่าลูกมาก่อน และ...ผลักเขากระเด็นออกไปอย่างแรง...ลูกล้มหน้าคะมำไป เขาเข้ามากอดฉันอีก...ร้องไห้...ปากก็บอกว่า...แม่หนูขอโทษ...แม่กอดหนูหน่อย...ฉันไม่รู้ว่าผีตนไหนมาสิงสู่ในใจของฉัน ความผิดหวังมันทำให้ฉันไม่ได้ยินเสียงอ้อนวอนของลูก แม้ว่าลูกจะพยายามขอโทษฉันสักเพียงใดก็ตาม...ฉันปล่อยให้ลูกร้องอ้อนวอนอยู่อย่างนั้น จนสามีของฉันทนไม่ได้และมาพาลูกออกไป....ตั้งแต่วันนั้นลูกดูซึมลงไปถนัดตา แต่เขาก็พยายามวนเวียนอยู่ใกล้ๆฉันเสมอ ความผิดหวังประกอบกับความโกรธทำให้ฉันไม่มองหน้าลูก ไม่พูดกับลูกอยู่หลายวัน...ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นฉันทำอะไรลงไปกับลูก..ช่างไม่น่าให้อภัยจริงๆ...
บัดนี้ลูกสาวของฉันโตเป็นสาว เขายังเรียนไม่เก่งเหมือนเดิม แต่เขามีฝีมือมากด้านการตบแต่งภายใน วันหนึ่งฉันได้มีโอกาสได้ไปนั่งกินข้าวในร้านเปิดใหม่ของคนที่รู้จักกัน ร้านของเขาตกแต่งสวยมาก ฉันรู้สึกประทับใจที่สุด จึงถามเขาว่า เขาจ้างมัณฑนากรที่ไหนมาแต่งร้าน เขาเอารูปเด็กสาวคนหนึ่งมาให้ฉันดู ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเด็กสาวคนนี้อย่างไรชอบกล...ลูกสาวของพี่เองไงค่ะ เขาเป็นคนแต่งร้านให้หนู...โอ้ลูกแม่ ลูกมีความสามารถที่แม่มองข้ามไปจริงๆ แต่ก่อนแม่เห็นว่าเฉพาะการเรียนเก่งเท่านั้นจึงจะทำให้คนได้ดี ต้องขอบคุณที่คุณพ่อของลูกช่วยเตือนสติแม่มาตลอด และช่วยให้แม่ตาสว่างมากขึ้น เดี๋ยวนี้แม่คิดได้แล้วว่า ถ้าแม่เปิดใจรับความสามารถด้านอื่นของลูกด้วย แม่ก็คงไม่ทำอะไรที่ทำร้ายลูกของแม่ได้ขนาดนี้...แม่อยากขอโทษลูก...อยากกอดลูกที่ทำให้ลูกรักของแม่ต้องเสียใจ...ยกโทษให้แม่นะจ๊ะคนดี...
ถ้าฉันมีโอกาสกลับไปเลี้ยงลูกได้ใหม่ ฉันจะสร้างให้เขาภูมิใจ ในคุณค่าของตัวเองให้มากๆ ฉันจะเลิกเปรียบเทียบเขากับพี่น้องคนอื่น ฉันจะชมเขามากกว่าวิจารณ์ด่าทอเขา ฉันจะให้กำลังใจเขา ไม่ซ้ำเติม เมื่อเขาผิดพลาด ฉันจะมีเวลาให้เขามากขึ้น ลดงานและข้ออ้างต่างๆ ให้น้อยลง ฉันจะกอดเขา จะบอกให้เขารู้ว่าฉันรักเขาทุกวัน ฉันจะพูดกับเขา แทนการใช้อำนาจกับเขา ฉันจะมองเขา รับฟังเขาให้มากขึ้น ฉันจะไม่ผลักดัน คาดหวังให้เขาต้องมาเติมความความฝันที่ฉันเอาเติมให้กับตัวเองไม่ได้ ฉันจะไม่นำความลับของฉัน มาเป็นเงื่อนไขบีบบังคับให้เขามาเป็นบุคคลที่ฉันต้องการฉันจะบอกให้เขารู้ว่า ไม่ว่าเขาจะเป็นเช่นไรฉันก็รักเขาอย่างที่เขาเป็น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น